Formowanie kodeksu i przygotowanie stron do kopiowania.

          Kodeks stał się najpopularniejszą formą nośnika tekstu od V wieku. Najpierw w wersji jednoskładkowej, później już formowany z kilku a nawet kilkunastu składek. Prostokątny arkusz pergaminu był łamany na połowę tworząc dwie karty. Składki tworzono przez łamanie kilku arkuszy pergaminu: ternion - 6 kart z 3 arkuszy, quaternion – 8 kart z 4 arkuszy, quinternion – 10 kart z 5 arkusz, sexternion – 12 kart z 6 arkuszy itd. Najczęściej stosowano quaternion. W procesie oprawiania składano i zszywano wszystkie składki tworząc zwarty blok książki. Bardzo ważne było zachowanie kolejności składek, oznaczano je kolejno cyframi lub literami, tzw. kustosze, które umieszczano na ostatnie stronie składki na dole. Popularne było również oznaczenie kolejności składek poprzez zapisywanie pierwszego wyrazu składki następnej na dole poprzedniej, tzw. reklamanty. Foliowanie, czyli numeracja stron cyframi rzymskimi lub arabskimi stała się powszechna dopiero ok. XIV wieku. Dla określenia strony starego rękopisu stosowano skróty przy numeracji: recto – strona poprzednia i verso – strona odwrotna, czyli XIV^r i XIV^v, przy otwartym rękopisie XIV^v i XIV^r.

            Na kartach przeznaczonych do pisania kopista wyznaczał szerokość marginesów, cyrklem odstępy między wierszami a następnie za pomocą rysika, strychulca lub grzebienia liniował stronę. Po zapisaniu strony linie były wycierane.

Przygotowywanie arkuszy pergaminu do kopiowania z wykorzystaniem współczesnych narzędzi:

część 1
 

 część 2